Vanavond werd ik in de verleiding gebracht om een frietje met mayonaise te halen. Ik was laat thuis van mijn werk en moest eerst aan het werk in mijn bergruimte. Afgelopen week constateerde Petra een lekkage aan de CV ketel. Blijkbaar was er al geruime tijd water gelekt op het laminaat. Na inspectie bleek het hydroblok defect te zijn. De schade expert was vorige week al op bezoek geweest en vanmorgen had ik de vloerenlegger op bezoek. Toen ik thuis kwam moest ik dus eerst aan de bak. Alle laminaatdelen die vochtig waren moesten er uit zodat de vloer kan drogen.
Dat gedoe zorgde er voor dat ik pas om half acht klaar was en nog niet had gegeten. “Maar ik moet nog zo veel”, bedacht ik me. Ik wilde nog wat schrijven voor mijn werk en die poster voor het komende evenement moest ook nog af. Na een kleine strijd in mijn hoofd besloot ik dan toch maar om even naar de snackbar te wandelen. De strijd die zich toen voordeed in mijn hoofd heeft mij geïnspireerd om dit stukje te schrijven.
Af en toe een frietje
Onderweg naar de snackbar gebeurde er iets geks. Blijkbaar was ik met mezelf in gesprek want ik vroeg me af hoe ik mij zou voelen als ik die friet op had. Ik ken mezelf. Als ik een frietje bestel, bestel ik meestal veel. Aan één portie heb ik niet genoeg. En alleen een frietje is ook zo wat. Meestal bestel ik er ook nog een kalfskroket en een kaassoufflé bij. En natuurlijk veel mayonaise.
[bctt tweet=”Als ik een keuze heb voor gezond of niet gezond. Waarom zou ik dan kiezen voor niet gezond? “]
“Maar ik leef al anderhalve maand plantaardig? Ik voel me goed en vitaal. Waarom zou ik mijn lijf nu ‘verwennen’ met in olie gebakken friet met vette mayonaise? Waarom een kroket? (die van dobben zijn overigens het lekkerst) Ik weet dat het niet zo gezond is. Waarom zou je dit doen Rob?”. Het is echt waar… ik was met mezelf in gesprek. Toen ik bij de snackbar was aangekomen wist ik het. Ik doe het niet. Niet omdat ik me geen frietje gun, maar omdat ik weet dat het geen voedsel is. Mijn lichaam is er niet blij mee.
Tipan Tofu
Nou heb ik het geluk dat de snackbar ook toevallig een chinees afhaalrestaurant is. Ik besloot voor een vegetarische maaltijd te gaan. De Chinese dame achter de balie had drie gerechten voor mij in de aanbieding. Foe Yong Hai (een eiergerecht), Tjap Tjoy (een groentegerecht) of Tipan Tofu, een traditioneel bereid gerecht met Tofu (eiwitrijk sojaproduct), groenten in zwarte bonensaus en witte rijst. Tijdens het eten bedacht ik me dat ik blij was dat mijn hoofd mij had geholpen te kiezen voor een gezonde maaltijd in plaats van een frietje.
Moraal van dit verhaal
“Je kunt ook overdrijven Rob”, waren de woorden van een goede bekende nog niet zo lang geleden. Misschien wel, maar als ik een keuze heb voor gezond of niet gezond. Waarom zou ik dan kiezen voor niet gezond? Ik denk dat dit een legitieme vraag is. En ik geloof niet dat ik dan overdrijf.
In mijn ogen is het allemaal vrij simpel. Dit hele gezondheidsgedoe (zoals je wilt) is niets anders dan een reis naar meer bewustwording. Bewuster in het leven staan en bereid zijn om keuzes te maken. Ook als het ‘vlees’ soms zwak is. Dat ik er toe in staat ben betekent heel veel voor mij. Het betekent dat ik keuzes kan maken en mezelf kan motiveren om voor gezond te kiezen in plaats van ongezond.
Nou hoor ik je denken: “Je overdrijft Rob. Af en toe een frietje moet kunnen.” Ja, dat moet ook kunnen. En het zal ook best wel eens gebeuren. Maar vanavond even niet. Je lijf gezonde voeding gunnen vind ik het minste wat je aan jezelf verplicht bent. En soms, heel soms mag je daar van afwijken.