Begin juli van dit jaar besloot ik om mezelf weer eens uit te dagen. Eens in de zoveel tijd heb ik die prikkel nodig. Deze keer wilde ik ervaren wat het betekende om gedurende 31 dagen iedere dag te gaan hardlopen. De reden waarom lees je hier.
Om de uitdaging spannender te maken had ik met mezelf afgesproken dat ik me niet zou laten weerhouden door de drukte van de dag, het weer of door een off-day. De enige reden dat ik mezelf zou ontzien was als ik echt ziek in bed zou liggen (met 40 graden koorts) of door pure overmacht.
Hoewel dit eenvoudig klinkt, lag het voor mij toch wat gecompliceerder. Over twee weken zouden we namelijk op vakantie gaan. En eigenlijk wilde ik niet wachten tot na de vakantie. De vakantie zou mijn uitdaging alleen maar sterker maken. Maar hoe ga ik dat doen? Ga ik de tijd en de zin vinden? En wat vind mijn partner ervan?
Toen ik mijn plannen met haar deelde was ze niet direct enthousiast. Vooral over het vakantie deel had ze haar twijfels. “Hoe ga je dat doen als we in Italië zitten? Zit ik dan iedere keer alleen als jij weer zo nodig moet gaan hardlopen?” Nu moet je weten dat onze vakanties altijd actieve vakanties zijn. We gaan graag op pad. En als je dan een vent hebt die iedere dag op tijd in het appartement wil zijn omdat hij nog zo graag wil gaan hardlopen, dan snap ik haar ergenis.
Maar één ding heb ik mee. Mijn partner gunt me veel. Ze weet dat ik graag mijn rondjes loop. Zelf loopt ze ook. Maar wat ze niet wilde was dat het hardlopen onze vakantie zou gaan domineren. Toen ik haar beloofde dat dit niet zou gebeuren, was het goed.
Nu mijn plan was goedgekeurd, moest ik nog de ruimte vinden om fysiek en mentaal iedere dag een bepaalde afstand te gaan rennen. Mijn gemiddelde lag op dat moment op 30 kilometer in de week. Naast mijn trainingen bij DE LOPER (gem. 10 km per training) stelde ik mezelf tot doel om de rest van de week minimaal 5 kilometer per dag te lopen. In totaal zou dit neerkomen op 45 kilometer per week.
Hoe is het gegaan?
Inmiddels zijn we twee maanden verder en kan ik terugkijken op een geslaagde challenge. Hoewel ik de uitdaging op drie dagen na niet heb gehaald (wegens overmacht), heeft het mij veel geleerd.
Ten eerste is mijn liefde voor het lopen toegenomen. En ja, er waren dagen tussen dat ik echt geen zin had. Of dat mijn benen stijf voelde. Maar door toch te gaan gaf mij dit zoveel vreugde, dat dit alles in het niets verdween. Iedere keer was ik weer voldaan. Vooral het lopen in Italië was een aparte ervaring.
Interessant vond ik het om te gaan beseffen hoe krachtig onze geest is. Hierdoor werd mijn wens om te lopen ook wel eens ondermijnd. Onbewust, vaak zonder dat ik er erg in had. Niet vaak, maar af en toe verzon ik smoesjes om niet te hoeven hardlopen. Vooral als de zin ontbrak. Door het dagelijks hardlopen werd me duidelijk dat ik mezelf veel onthield. Ten eerste de voldoening acheraf. Maar ook je lichaam de gelegenheid onthouden waar het goed in is, namelijk bewegen. Heerlijk je hoofd kunnen leegmaken en te ontstressen van de dag. Arjan Muthert, een Strava vriendje, waarschuwde me er al voor. “Pas op Rob! Het is verslavend.” En dat is het. Hoe meer je gaat hardlopen, hoe verslavender het wordt.
Fysiek heeft het me ook geholpen. Ik loop makkelijker. Mijn benen zijn sterker geworden en mijn conditie is verbeterd. Sinds de challenge heb ik twee PR’s gelopen. Mijn snelste 10K en de 21K. Mijn weekgemiddelde is gestegen met maar liefst 60%!
Op dit moment rust ik uit. Niet van de challenge. Dat gaf mij alleen maar energie. Maar sinds een paar dagen heb ik last van pijn onder mijn rechtervoet. Ik vermoed een overbelasting van de peesplaat. Het riekt naar hielspoor maar ik denk dat het overbelast door een aantal snelle intervaltrainingen. Ik baal ervan want ik had zo graag gaan hardlopen. Maar sommige pijn moet je niet negeren. Daarom een weekje rust. Het geeft me eindelijk tijd om weer eens wat te schrijven.
