Vandaag was dag 6 van mijn 31 dagen Challenge. Tot gisteravond ging het erg goed. Maar vandaag was alles anders. Ik had een bijna surrealistische ervaring.
Afgelopen nacht werd ik overvallen door een benauwd gevoel. Een wat vreemde druk op mijn borst. Nu kamp ik al een poosje met een lichte kuch. Een droge kuch die komt en gaat. Vaak gepaard met een wat onbehaaglijk gevoel in mijn bovenste luchtwegen. Reden genoeg om te laten onderzoeken. De eerste testen, inclusief foto van mijn longen, wezen op niets uit. Een longfunctie test is een mogelijke volgende stap. Gek genoeg heb ik er tijdens het hardlopen geen last van. Afgelopen zondag en gisteren heb ik nog zonder problemen hardgelopen.
Toen ik mij vannacht benauwd voelde dacht ik dat het misschien iets met de kuch van doen had. Maar toen ik vanmorgen opstond voelde ik me wel redelijk. Het vervelende gevoel was weg. Maar na mijn eerste klantbezoek voelde ik me weer niet lekker worden. Weer voelde ik me benauwd. Ik parkeerde mijn auto en even dacht ik dat ik ging flauwvallen. Een gevoel van angst bekroop mij. In paniek belde ik mijn huisarts. Ze nam me serieus maar de symptomen waren onvoldoende om direct alarm te slaan. Ze vroeg mij om ’s middags langs te komen.
Intussen begon ik mij af te vragen of het iets te maken zou kunnen hebben met mijn tweede vaccinatie. Afgelopen zaterdag kreeg ik mijn tweede Pfizer prik. De rest van de middag heb ik mijn zuurstofwaarde lopen checken met mijn horloge. Angstig begon ik lichtelijk te hyperventileren. Ik herkende het omdat ik dit als kind ook wel eens heb gehad. Eenmaal thuis ben ik gaan liggen. Ik viel in slaap. Het onrustige verdween.
Maar eenmaal bij mijn huisarts voelde ik me weer niet lekker worden. Weer dat beklemmende gevoel op mijn borst. De angst dat er iets niet goed was. De huisarts stelde mij gerust. Mijn zuurstofwaarde was 99% en mijn longen klonken goed. Geen piep of kraak. Een samentrekking van de longblaasjes was onwaarschijnlijk. Mijn hartslag was stabiel en rustig. Ze vroeg me of ik last had van mijn kuiten. Nee, niet echt. Ze knielde en kneep in mijn kuiten. Op mijn vraag waarom ze dat vroeg zei ze dat ze wilde checken of ik misschien een trombose in mijn been had waardoor er mogelijk een bloedpropje in mijn longen terecht was gekomen. Maar ze achtte dit niet waarschijnlijk. Mijn kuiten voelde goed en niet gezwollen. Uiteindelijk stuurde ze mij naar huis. Met het verzoek haar morgen te bellen hoe het gaat. Als ik me nog steeds vervelend voel gaat ze aanvullende bloedtesten doen om een aantal zaken uit te sluiten. COVID-19 lag niet in de verwachting, maar helemaal uitsluiten kon ze het niet. Thuis deed ik een zelftest. Negatief.
Weer thuis probeerde ik het van me af te zetten. De kans dat er iets aan de hand was was klein. Misschien maakte ik me te veel zorgen en zorgde dit voor het onrustige gevoel. Ik zocht wat afleiding en deed een boodschap. Zal ik nog gaan hardlopen? vroeg ik mij af. Was dit verantwoord? Uiteindelijk besloot ik om te gaan. Rustig dribbelen en kijken hoe het gaat.
Boven verwachting verliep dit goed. Mijn ademhaling onder controle. Geen benauwdheid of andere klachten. Het deed me goed. Ik was blij dat ik was gegaan.
Nu ik dit artikel schrijf voel ik me nog steeds niet honderd procent. Het drukkende gevoel is er weer. Mijn ademhaling heb ik wel beter onder controle. Nu eerst maar eens de nacht door en dan morgen weer zien. Morgen hebben we familiedag. Ik hoop dat ik er bij kan zijn.
Vind je het leuk om op de hoogte te blijven van mijn ervaring? Volg mij dan op Strava of abonneer je via onderstaand formulier. Dan deel ik mijn verhalen met je via de mail.